29 december 2015

Prettige feestdagen en een vrolijk voorspoedig 2016 toegewenst!

https://vimeo.com/150251556

Dank u, dank jou, dank, komboloi-fan. Ook 2015 werd alweer een boeiend jaar en we moeten samen toch terug trapje op, want de verwachtingen voor 2016 staan ginds voor ons klaar. We spreken af voor een ontmoeting aan die allernieuwste top of anders, ongeveer, ergens hand in hand op weg naar daar ... Love komboloi.be

14 november 2015

Fluctuat nec mergitur


Fluctuat nec mergitur, zij deint maar zinkt niet. Zij het met poging tot pogo, met dansen of zwijgen, met zingen of hijgen. Cultuur verbreiden lijkt onvermijdelijk, zo ontdekte ik vandaag het oeuvre van de Eagles of Death Metal en heel de Parijse bataclan. Leve de complexiteit, de kralen van de komboloi!

22 oktober 2015

De verloren slag van Anghiari - de verloren slag tussen Da Vinci en Michelangelo.

In de Renaissance werd het kapitalisme uitgevonden dat zou leiden tot het economisch principe dat ook vandaag nog bestaat. Het leidde tot ongekende rijkdom van de Italiaanse stadstaten, met ongeëvenaarde kunstwerken tot het gevolg. Maar ook wreedheden en oorlog, en daarvoor moest alles wijken. 
De grote ego-oorlog tussen Da Vinci en Michelangelo zou worden uitgevochten op twee tegenoverliggende muren waarop ze elk de slag van Anghiari mochten uitbeelden. 
Het werk zou nooit gerealiseerd worden wegens een gebrek aan financiële wil van de opdrachtgevers die liever geld aan echte oorlog spendeerden. 

In mijn e-strip over de economische crisis, getiteld Halloween, maak ik een adaptatie van de scène die Da Vinci ontwierp (ons overgeleverd via een schets door P.P. Rubens naar het origineel).
Zeg maar wat je ervan denkt. 

www.komboloi.be

Bekijk de strip hier: https://store.kobobooks.com/nl-nl/ebook/halloween-29

11 oktober 2015

Het eroticisme van Georges Bataille: de zogende wolven.



Het eroticisme van Georges Bataille of de eeuwige strijd tussen 'continuïteit/discontinuïteit'. 

Een verhaal voor zogende wolven. Een verhaal voor fans van www.komboloi.be

31 juli 2015

Moon, sister! Moon!


https://www.youtube.com/watch?v=mT8bybL_DqY

Na schilderen met verf is schilderen met mensen toch het allergriezeligst. Zoals de volle maan zich verhoudt tot de zee, zo is het nooit echt duidelijk hoe wederzijdse invloed verloopt: materie manipuleert. De rest is slechts het beperken van toevallige factoren. Want mooi resultaat blijkt vooral zichzelf te schrijven. Dat maakt schilderen zo rustgevend, onthechtend en ... griezelig. Acht wat, volle maan en ondertussen zit ik hier te schilderen ...

01 juli 2015

Canon van de Nederlandstalige literatuur.

Zoveel te lezen en zo weinig tijd. Best is om gewoon zélf te schrijven, want: wie schrijft, die blijft. En wie blijft heeft alle tijd van de wereld. Echter, voor de Nederlandstalige veel-lezers is er sinds vandaag ook de dynamische canon met essentiële teksten uit de Nederlandstalige literatuur. Beijk het hier!
 

27 juni 2015

Grexit: bang voor de grote boze (geld)wolf!

Tsipras, Merkel, Juncker, maakt niet uit, een Grexit komt niemand goed uit. Het is toch geen kwestie van meer of minder schuld. Het is een kwestie van samen weerstand bieden tegen de puffende, bluffende (geld)wolf. Arm is de unie die niet verenigt.









17 mei 2015

'Kapitaal in de 21ste Eeuw' van Thomas Pikkety samenvatten: Het Degasdillemma.

We kennen allemaal de schilder Edgar Degas, die bekend is om zijn impressionistische schilderijen van dames, van frivool wit-roze, engelachtige balletdanseresjes, over eerder parmantige, vadsige sloeries tot uiteindelijk mistroostige, ijlogende sloren in lompen. 
Degas vond die dames alle in de opera van Parijs en schetst daarmee een metaforisch beeld van een belangrijk probleem van onze hedendaagse arbeidsmarkt. 
Dat zat namelijk zo: Achter het voor het publiek zichtbare podium bevond zich een tweede aan het zicht onttrokken podium, bedoeld voor danseresjes om te oefenen of op te warmen. Omdat de plaatsjes in de schijnwerpers begeerd werden, waren de balletdanseresjes goedkoop en steeds in overvloed.
Kortom, de meest getalenteerde, vlijtige, bekwame en charmante danseresjes dansten voor een habbekrats hun gestel en hun jeugd naar de vaantjes onder applaus van ondankbaar gepeupel. 

De meer gemakzuchtigen, de eerder ongetalenteerden verveelden zich wachtend in de coulissen en dartelden rond de dandy's en jonkheren die daar kwamen jagen op welwillend wild. Carrièreplannen van concubine, maîtresse of zelfs echtgenote lagen er voor het grijpen. 

Echter, als de getalenteerde danseresjes zich fysiek (of mentaal) kapot gedanst hadden, was hun jeugd eraan en restte hun niets dan een armoedig bestaan, op de straat in de marginaliteit of eigenlijk nog erger: als onderbetaalde dienstmeid voor de concubines, de maîtresses of zelfs de echtgenotes van die dames die nooit het talent of de inzet hadden getoond om een fundamentele bijdrage te leveren aan mensheid of maatschappij en juist dààrom beloond werden door het leven. Het is dié maatschappij, die dacht daar ongestraft mee te kunnen wegkomen die de oorzaak vormde voor de Groote Oorlog waarvan we vandaag de 'absurde' oorzaken herdenken. Het is die wereld die Degas in beeld bracht, het is de wereld van de arbeidsmarkt van vandaag, waar menselijk kapitaal structureel wordt onderbetaald of gemarginaliseerd.Dat is de reden waarom steeds meer mensen strijden voor de enige remedie tegen deze maatschappelijke kwaal: het onvervreemdbaar basisinkomen.

21 april 2015

Lichter dan stilte, stiller dan licht



Het voorbije jaar ontdekte ik hoe vreemd het soms is om te werken op de stilteplek die Streuvels’ huis ‘Het Lijsternest’ is. Vooral op momenten dat ik er helemaal alleen aan het werk ben, met de weemoedige namiddagzon die over het landschap langs mijn rug over mijn schouders schijnt, paar-dansend met het platonisch schaduwspel van boomloof in de tuin. 

Op zo’n momenten overvalt me soms een beklemmend bewustzijn van de stilte en meer specifiek het immer afwezige fenomeen dat stilte eigenlijk is en waarmee we eigenlijk steeds nabijere geluiden bedoelen zoals het horen van onze eigen bewegingen, onze eigen ademhaling, het pompen van het bloed in het hart en de aderen wat ruis geeft in de oren. Net als licht vult geluid elke leegte.

Stiller dan licht, lichter dan stilte. Die heilige horror vacui van het universum bepaalt dat de afwezigheid van licht, de afwezigheid van geluid een afwezigheid van ruimte impliceert. Buiten alles is niets mogelijk, want behalve alles is er niets.
Als ikzelf op mijn bureau zit en anderen aan het werk zijn hoor ik velen geruisloos kraken: ze zoeken excuses om te komen praten, ze zoeken manieren om muziek te laten afspelen, desnoods zelf te zingen of te fluiten en als die inspiratie niet komt is er nog altijd het luidop tegen zichzelf gaan praten.  ’s Avonds op weg naar huis in de auto, denk ik vaak aan die geluiden die de natuur verzint om de stilte op te vullen, ginds op onmetelijke afstand van ons verwijderd in het heelal. Quod est inferius est sicut quod est superius.  

https://www.youtube.com/watch?v=sMfKVSQLo44


Als je bedenkt hoe angst- of agressieverwekkend dreigende stilte is, is het verwonderlijk dat we mensen die veel moeten nadenken of studeren trachten af te zonderen van geluid. Maar, dat komt natuurlijk omdat er een hiërarchie bestaat tussen de geluiden die in ons hoofd worden verwerkt. We hopen door zoveel mogelijk inferieure geluiden te elimineren zoveel mogelijk ‘ruimte’ vrij te krijgen voor de ‘belangrijke’ gedachten in ons hoofd. Ik vind niet dat dat goed werkt.
Veel slimmer was die aanpak van de oude Grieken, die rondwandelend doorheen hun Akademeia studeerden. Ze gingen er blijkbaar van uit dat een constante blootstelling aan inferieure impressies bevorderlijk was om beter te kunnen nadenken. Als er één ding is die elke bekwame manager onmiddellijk afschaft, dan is het vast wel: de vergaderzaal. Niemand minder dan Plato heeft het gezegd! Ik lees het over Streuvels en merkte het ook op bij vele schrijvers in onze schrijversresidentie: ze gaan wandelen, joggen, fietsen of op café om ‘na te denken’, de rest van de dag achter de schrijftafel zitten ze te ‘werken’.

Het lijkt overdreven, maar heb je je al eens afgevraagd waarom we als autobestuurders zo makkelijk agressief worden? Ik wel. Je zit namelijk in een comfortabele zetel zonder enige noemenswaardige fysieke lichaamsbeweging en afgesloten van vele omgevingsgeluiden en je kan je eigenlijk niet veroorloven van aan iets anders te denken dan aan je omgeving. Gevolg: je hersenen vervelen zich te pletter. En dus gaan je gedachten in overdrive, je hersenen willen actie; ze dwingen je sneller, harder, verder, non-stop te gaan. En alles wat je daarin belemmert veroorzaakt ergernis of erger.  

Ik heb nood aan wat stilte: ik ga even wandelen! Tot onderweg? Want samen zijn we
stiller dan licht, lichter dan stilte. Virtus eius integra est: komboloi altijd overal!

19 april 2015

DICHTER BIJ ELKAAR

DICHTER BIJ ELKAAR ... 
daar streven we naar. Dat dagenlang dolen door het Lijsternest van Stijn Streuvels vroeg of laat inspiratie zou nalaten, lag in de lijn van de verwachtingen. 
Ik had het niet voor zijn 'De teleurgang van de Waterhoek', die ik -zoals velen- vooral associeerde met wufte zondagnamiddagtelevisie. Het boek zelf is echter beklemmend hedendaags van vorm, verontrustend duister en demonisch qua inhoud. Ik voelde me uitgedaagd om het verhaal in één beeld te vatten.
Wat mij betreft: Streuvels lezen zit snor!

"... ze minden om de liefde, zonder meer. Uit onbewuste ingeving, uit drang om 't genot te verhoogen, ..."
Bron: Streuvels, Stijn. De teleurgang van de Waterhoek. Brugge - Utrecht, Desclée De Brouwer, 1964, p.107.

01 april 2015

Playboy komboloi




Sorry, het artikel bij de playboy is verwijderd wegens 

1 APRIL!
(en alle bunnies waren bugs, dus ook die werden verwijderd). 
... volgend jaar beter.

Maar altijd www.komboloi.be

11 januari 2015

VOUS N'ETES PAS CHARLIE!

   
             www.basicincome.org

#JesuisCharlie

You only live once, but komboloi forever!