Dag Allemaal !
Als ik over straat stap kijken vele mensen vreemd op als ik hen in het voorbij wandelen hartelijk begroet of glimlachend toeknik. Slechts één keer is het me overkomen dat zo een wildvreemde passant me nariep om me te vragen of we elkaar van ergens kennen.
De meesten proberen mijn abrupte sociale interventie zo beleefd mogelijk te negeren, terwijl anderen het spel gewoon meespelen met een glimlach of een wederwoord. Sommigen zullen zelfs schaamteloos via hun begroeting veinzen een oude kennis te herkennen. Ik neem het allemaal voor lief.
De bedoeling van die actie is niet een poging om de etiquette wat op te vijzelen, maar is pragmatisch van aard. De redenering is dat iedere passant later een belangrijke kennis kan worden.
Ik denk dan steeds terug naar dat verhaal uit mijn jeugd waarin ik samen met mijn ouders en mijn broer als toeschouwers fungeerde bij een jongerenprogramma op televisie. Dat programma heette: ‘Speel op sport’ ( als ik het goed heb). Na de opnames zaten de twee presentatoren van dienst samen met ons in een cafetaria te drinken en te praten, en ik herinner me nog hoe mijn vader me een briefje en pen bleef toestoppen om me aan te sporen aan die twee heren een handtekening te vragen.
Ik kende die heren helemaal niet, en vond hen dus niet bekend genoeg om aan te spreken, en een handtekening te vragen.
Het waren KOEN WAUTERS van CLOUSEAU en GERT VERHULST van STUDIO100, gewoon sympathiek en zo onberoemd als wat die daar rondliepen.
Kunt u zich inbeelden wat er zou gebeurt zijn als ik in volle Clouseaugekte over zo een handtekening had beschikt?! Of een handtekening van Gert Verhulst ?! Ik had er slechts mijn contract bij Studio100 moeten boventypen !!! In elk geval, het euvel is lang geleden geschied, want nu vieren ze al 20 jaar Clouseau !!!
En ik behandel iedereen nu preventief als een komende superster.
Tot ergens onderweg …
