De Poorters van Venetië.

Ergens in een verlaten perceeltje een merkwaardige rotspartij verloren gelegd? Snel een stel vrijwillige archeologen verenigen, de boel laten onderzoeken en op basis van de lokale overlevering een prachtige publicatie maken om alle volksverhalen voor eens en altijd lekker te ontkrachten. Alle medewerkers gericht laten scheren en daarna de verzamelingen okselhaar netjes scheiden van de neusharen. De verschillen bestuderen en catalogeren. nog snel een kostelijke brochure laten drukken en je hebt alweer een ander tentoonstellingsconcept klaar.

Sinds de vroege Middeleeuwen is de zwendelzwaai met knotsgekke relikwieën die pelgrims voor toeristisch bezoek lokken niet zo groot geweest. Alles kan tenslotte cultureel erfgoed zijn en elk thema een aanleiding voor een zondagse fietstocht, ook als er eigenlijk niets interessant in huis is. Halleluja!


Maar thematazucht kan ook leiden tot een verbluffende opwaardering en herontdekking van verloren gewaande wetenswaardigheden over lokale historische figuren met internationale uitstraling. Wil je bijvoorbeeld meer weten over de fascinerende Aalsterse humanistische drukker Dirk Martens, dan moet je naar het museum. Het met de Museumpublieksprijs 2009 bekroonde Erasmushuis te Anderlecht waar op dit ogenblik een tentoonstelling wordt gewijd aan deze Aalstenaar van onvoorstelbaar internationaal, historisch belang.

Enkele weken geleden was ik met familieleden naar het museum M te Leuven op bezoek. Daar raakte ik in gesprek met een tante die toeristische kunstrondleidingen organiseert in Venetië. Op wandelafstand van het Collegium Trilingue leidde het gesprek als snel naar Dirk Martens en het onmogelijk te overschatten belang van deze drukker/ uitgever die zélf in zijn boeken verklaarde de drukkunst uit Venetïe naar Vlaanderen te hebben gebracht. De enige manier om wetenschappelijk te bewijzen van waar Dirk Martens de invloed haalde voor zijn eerste drukkersatelier is het typografisch onderzoek. Het lijkt een banale invalshoek, maar hij is fundamenteel. Ook in het Erasmushuis hebben ze dat al ingezien. Allen daarheen, trotse Aalstenaars !!!

Komboloi Haiku

Met de komboloi
heerlijk lachend gedragen
doorheen het leven

Tom Houtman
20 november 2009

KOMBOLOItwittert !

DICHTER BIJ KOMBOLOI.

Ooit zal het aangezicht van de menselijke aanwezigheid op aarde worden weggespoeld zoals een tekening op het strand die door de vloed wordt vlak geveegd.

De zee. Die is ver verwijderd van het Oost-Vlaamse Moorsel(Aalst). Maar niemand bracht beide dichter bij elkaar dan schrijver en dichter Frans Fransaer.

Frans Fransaer is geboren op op 4 oktober 1934 te Moorsel. Hij ging naar school in het Sint-Maartensinstituut te Aalst waar hij moderne humaniora deed om vervolgens filosofie te studeren in Drongen en daarna theologie te volgen te Gent. Hij behaalde het diploma van regent Nederlands-Geschiedenis. En - zeker fascinerend - van 1968 tot 1973 heeft hij gewerkt als zeeman bij de Belgische Koopvaardij. Nadien was hij leraar aan het Vrij Technisch Instituut te Aalst tot zijn pensioen. Hij komt nog regelmatig in het nieuws via zijn inzet en literaire bijdragen voor de heemkundige activiteiten in Moorsel en de Faluintjesgemeenten. Waarom men hem nog niet gevraagd heeft om een gedichtenroute uit te werken is mij een raadsel. Want Frans Fransaer is natuurlijk vooral bekend als schrijver van de romans M.S.Karibu (1979), "Vasilis en de zee" , "Thanatos en de Zee" (1983) en verschillende prachtige dichtbundels "Gebed zonder goed einde", "Kon ik maar Bouzoeki spelen", "Onderdak vinden", ...

Toen ik jong was ging ik samen met mijn ouders en mijn broer soms op bezoek te Moorsel. Zijn huis, zijn tuin. Voor altijd staan ze in mijn hoofd gegrift als toonbeeld van het soort feeërieke sfeer waarin een echte schrijver hoort te wonen.

Later was ik nog te gast om potloodtekeningen en aquarels te maken in zijn tuin.
Ik maak me schuldig aan het steeds maar uitstellen van hernieuwd contact. Maar ik plak aan mijn computer en de daarbij horende 'sociale media' en merk dat die communicatie sputtert. Want Frans Fransaer, die schrijft echte brieven en voert echte gesprekken. Echt. Daaraan moest ik onmiddellijk denken toen ik laatst op de radio een interessante reportage hoorde met schrijver Paul Verhaeghe over zijn boek 'Het einde van de psychotherapie'. Waar; zo beweerde de man, vroeger de mensen in de psychotherapie gingen om de overmatige complexiteit van hun karakter te ontwarren en te ontrafelen, wordt men daar schijnbaar steeds vaker geconfronteerd met mensen wiens innerlijk leven gewoon leeg is. Mensen op zoek naar een zelfbeeld, op zoek naar echte contacten met anderen.
Misschien komen dan nog veel meer mensen dichter bij komboloi!

Be A Star!

Tegenwoordig zijn echt Grootse zaken allemaal bepaald door het Oosten.
Astroboy, een onbetwiste ster en manga klassieker laat overal ter wereld de kassa rinkelen met een nieuwe langspeelfilm. Dat loont de moeite om ook komboloi in het oog te springen!

Ik was deze week een boek van filosoof Leo Apostel aan het herlezen. Daarin spreekt hij over het verschil tussen een teken en een symbool, en wanneer dingen gewoon teken of juist symbool zijn. Hopeloos ingewikkeld voor een simpele duif als komboloit. Maar, als ik het goed voor heb, heeft het te zien met de context waarin betekenissen ontstaan.

Ik stelde het mezelf visueel voor als volgt: Een lege afgesloten kamer, uitgezonderd van een rode sofa waarop ravissant mooie, naakte figuur wordt bekeken door een extatisch starende man in een zwart pak.
Men zou al makkelijk veronderstellen dat de man in het zwarte pak opgewonden is door zich in aanwezigheid te weten van een naakte mens.
Maar neem nu volgende setting: 99 mannen in zwarte pakken zitten extatisch te staren naar evenveel ravissant mooie, naakte figuren dewelke elk op een rode sofa liggen. In dezelfde ruimte bevindt zich nog een honderdste man in zwart pak. Deze laatste zit treurig te staren naar een ravissant mooie, naakte figuur die ligt op een blauwe sofa.
Wat moeten we nu denken van die 99 mannen dan dat ze opgewonden worden van rode sofa's ? Is er een andere mogelijke verklaring denkbaar? Inderdaad, die honderdste man met afwijkende mening zal er moeten voor doen!
De idee is dus dat een teken een vorm heeft die in elke context eenzelfde betekenis heeft. Een symbool heeft een betekenis die afhankelijk is van de context waarin het zich bevindt, maar heeft geen vrijblijvend te kiezen betekenis. Kortom, het heeft niets van zien met rood of blauw, noch met sofa's. Maar met de manier waarop mensen naar elkaar kijken ... .

Gelukkig is er nog komboloi om af en toe een beetje lichthoofdig rond te zweven! LOVE KOMBOLOI!

S.O.S.KOMBOLOI! De Week van de smaak begin je bij Komboloi !
Speciaal deze week gaat de komboloi aan de kook,en dan nog om de wereld te redden. Een leuke klas die op school werkt rond het thebigask-project om de opwarming van de aarde in de hand te houden nam contact op. Op hun advies maakte ik een leuk animatiefilmpje met daarin het stripfiguurtje KNOESEL aan het fornuis.
Wie bedenkt me een smakelijke slogan om het filmpje af te sluiten? Ideeën welkom op ballenvbacchus@hotmail.com. Bekijk nog snel het filmpje op
http://www.komboloi.be/KKglobe.htm