LIEFDE ONDER DE LINDEBOOM
In het vorige decennium stond religieus fanatisme centraal bij de meeste wereldgebeurtenissen en vooral in het Westen waar we dachten dat we de tradities en religieuze gebruiken achter ons hadden gelaten ten gunste van verlichte 'waarden en normen'; voelden velen zich toch onderdrukt wanneer vanuit vreemde streken uitheemse tradities werden ingeplant in de post- moderne maatschappij. De 'eigen' tradities die al lang achterhaald werden geacht werden opeens van onder het stof gehaald.Op de avond voor één mei vieren de voor-christelijke heidenen de zogenaamde Walpurgisnacht, een Keltische traditie ter ere van de god Beltane. Deze traditie bleef verderleven in de plantingen van de meibomen, vaak lindebomen. In zo'n lindeboom zou zich de godin van de vruchtbaarheid en van de liefde vestigen als een soort beschermgeest. Geen wonder dat onder deze lindeboom de liefde werd verklaard en huwelijken werden gesloten.
Of er vandaag nog werkelijk mensen zijn die echt geloven dat er geesten van de liefde huizen in bomen weet ik niet, maar het jaarlijks oprichten van een lindeboom zou toch in ere mogen hersteld worden, vind ik. En iedereen kan er dan ongestoord van meegenieten, net als van de komboloi.
