DICHTER BIJ KOMBOLOI.

Ooit zal het aangezicht van de menselijke aanwezigheid op aarde worden weggespoeld zoals een tekening op het strand die door de vloed wordt vlak geveegd.

De zee. Die is ver verwijderd van het Oost-Vlaamse Moorsel(Aalst). Maar niemand bracht beide dichter bij elkaar dan schrijver en dichter Frans Fransaer.

Frans Fransaer is geboren op op 4 oktober 1934 te Moorsel. Hij ging naar school in het Sint-Maartensinstituut te Aalst waar hij moderne humaniora deed om vervolgens filosofie te studeren in Drongen en daarna theologie te volgen te Gent. Hij behaalde het diploma van regent Nederlands-Geschiedenis. En - zeker fascinerend - van 1968 tot 1973 heeft hij gewerkt als zeeman bij de Belgische Koopvaardij. Nadien was hij leraar aan het Vrij Technisch Instituut te Aalst tot zijn pensioen. Hij komt nog regelmatig in het nieuws via zijn inzet en literaire bijdragen voor de heemkundige activiteiten in Moorsel en de Faluintjesgemeenten. Waarom men hem nog niet gevraagd heeft om een gedichtenroute uit te werken is mij een raadsel. Want Frans Fransaer is natuurlijk vooral bekend als schrijver van de romans M.S.Karibu (1979), "Vasilis en de zee" , "Thanatos en de Zee" (1983) en verschillende prachtige dichtbundels "Gebed zonder goed einde", "Kon ik maar Bouzoeki spelen", "Onderdak vinden", ...

Toen ik jong was ging ik samen met mijn ouders en mijn broer soms op bezoek te Moorsel. Zijn huis, zijn tuin. Voor altijd staan ze in mijn hoofd gegrift als toonbeeld van het soort feeërieke sfeer waarin een echte schrijver hoort te wonen.

Later was ik nog te gast om potloodtekeningen en aquarels te maken in zijn tuin.
Ik maak me schuldig aan het steeds maar uitstellen van hernieuwd contact. Maar ik plak aan mijn computer en de daarbij horende 'sociale media' en merk dat die communicatie sputtert. Want Frans Fransaer, die schrijft echte brieven en voert echte gesprekken. Echt. Daaraan moest ik onmiddellijk denken toen ik laatst op de radio een interessante reportage hoorde met schrijver Paul Verhaeghe over zijn boek 'Het einde van de psychotherapie'. Waar; zo beweerde de man, vroeger de mensen in de psychotherapie gingen om de overmatige complexiteit van hun karakter te ontwarren en te ontrafelen, wordt men daar schijnbaar steeds vaker geconfronteerd met mensen wiens innerlijk leven gewoon leeg is. Mensen op zoek naar een zelfbeeld, op zoek naar echte contacten met anderen.
Misschien komen dan nog veel meer mensen dichter bij komboloi!