MANIFEST ONJUIST

Kunstpastoor Jan De Cock heeft een manifest geschreven. Op zich een nobele daad, schrijven is stimulerend. Ik heb het slechts heel diagonaal eens doorgekeken, dus ik durf er geen oordeel over te vellen. Ik herinner me Jan De Cock van in de tijd dat we beide studeerden te Gent aan de Academie. Niet in dezelfde richting, maar zijn naam ging wel roddelend in het rond. Wat er juist van aan was weet ik nog steeds niet, maar het rare verhaal dat de ronde deed was dat De Cocks vader één of ander belangrijke figuur was in televisieland en verantwoordelijk was voor het voorzien van zowat àlle materiaal op de filmafdeling van de school. Om die reden, zo werd in mijn herinnering verteld in de wandelgangen; was De Cock er een soort vipstudent of diende toch op die manier te worden behandeld.
Dat was ik ongetwijfeld allemaal al heel lang vergeten, ware het niet die ene namiddag in de aanloop naar mijn eigen eindejaarsproject, wanneer ik een héle namiddag in een leeg atelier moest zitten wachten op de komst van mijn promotor (of enige andere docent) omdat ik een afspraak had voor een persoonlijk begeleidingsmoment: alle aanwezige leraars waren namelijk dringend gaan helpen bij de realisatie van het werk van een andere student ... Jan De Cock. 

Jan De Cock is iemand die het ongetwijfeld allemaal heel erg goed voor heeft en volledig oprecht is. Dat dacht ik, telkens toen ik hem de laatste jaren in de media als schertsfiguur zag opgevoerd worden. Het moet mentaal heel erg ontwrichtend zijn, als je jarenlang een vipbehandeling krijgt en vervolgens moet ontdekken dat er buiten die geprivilegieerde cocon mensen zijn die niet weten dat ze je zomaar vanzelfsprekend belangrijk en interessant moéten vinden. Het is ongetwijfeld moeilijk om daarmee om te gaan voor De Cock, om als een soort 'Eddy-Wally-in-China' van de kunstwereld door het leven te gaan. Maar, misschien herinner ik het me niet correct of denk ik het fout. Misschien ben ik wel manifest onjuist. Toch maakte ik mijn collega-kunstklager een karikatuurtje. Van harte, Jan!