Met guitig genoegen denk ik terug aan het zalig mooie appartementje, in een rustig straatje achter de Vlasmarkt te Gent, waar ik jaren geleden mijn intrek kon nemen. Groot was de verbazing van mijn moeder om te ontdekken dat, een week nadat de hele familie geholpen had mijn inboedel erheen te verhuizen, nog niets van meubelen of huisraad uitgeladen of uitgepakt bleek.
Tussen de kartonnen dozen was ik op de zondagavond van aankomst begonnen met lezen aan 'Het Kaartenhuis', ... en dat was grosso modo wat ik tot de daaropvolgende vrijdag had gedaan, .... zo genoot ik van het verhaal.
In ironie én toverij geloof ik niet, omdat ik meen dat slechts één van beide werkelijkheid kan zijn. Het is dus geen geval van ironie én toverij dat ik dat zeer leuke appartement uiteindelijk in allerijl heb moet en verlaten omdat - wegens grote bouwwerken in het aanpalende perceel - de muren verzakten en verschoven: het werd uiteindelijk onbewoonbaar verklaard! Boeken lezen lijkt mij nooit onschuldig, laat dat dus duidelijk zijn.
Ik had dus grote verwachtingen voor het boek Omwentelingen, maar dat viel toch even tegen. Het is een technisch hoogstandje, maar het beklijft niet. Meer nog, het is vooral poëtisch speciaal-doen ... pagina's lang. En waarom moet ik iemands boek lezen om speciaal te weten doen. Speciaal proberen te doen: dat kan komboloi ook gewoon zelf! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten