Geniaal, maar met te korte arm (3)

Overal doen indianenverhalen de ronde.
Laatst dacht ik aan dat mooie verhaal van een indiandenkoppel. De indianen van Zuid-Amerika leefden zoals vele culturen in verschillende stammen en kasten. Boven alles vereerden ze de Grote Zon. Daaronder stond iedereen in het licht en in de schaduw van de strenge sociale hiërarchie.

Het koppel in kwestie leefde in een hutje aan het strand met zicht op zee. En ze waren dolgelukkig samen. Er was niets mooier dat ze konden bedenken dan 's avonds in elkaars armen te liggen kijken hoe de zon langzaam wegzonk in de zee. Ze vertelden luidop tegen elkaar verhalen van de vruchtbare vallei die ze zich voor henzelf voorstelden achter de horizon waar de zee uit het zicht verdwijnt. Ze geloofden dat ze daar, in die vruchtbare vallei achter de horizon vrij, zonder zorgen en eeuwig zouden kunnen samenleven.

En toen zijn geliefde op zekere dag stierf was de rouwende indiaan troosteloos van verdriet en in de vaste overtuiging dat zijn overleden partner in die vruchtbare vallei hem opwachtte ging hij de zee in en zwom naar de horizon. Het schijnt dat ze elkaar daar gevonden hebben, maar het kan natuurlijk een indianenverhaal zijn.