KOMBOLOI, een wit en onbeschreven blad.

De geschiedenis, ooit is ze begonnen met een wit en onbeschreven blad. Reeds drie jaar nu is het dat ik de boeiende bezigheden volg van de Aalsterse archeologen, die op de zolder van de ruimte die daar als stadsmuseum dient, onderzoek plegen naar de vondsten die de prille oorsprong van de menselijke beschaving aan de Aalsterse Dender moeten blootleggen en wetenschappelijk kaderen. Hun fenomenale arbeid verdient een bloemetje, maar ik vermoed dat ze een vaasje verkiezen.

Hun aanwezigheid maakt het gebouw dat als stadsmuseum dient tot een educatief pretpark dat een bezoekje meer dan waard is. Want wat weten we eigenlijk van het verleden naast de dingen die we in geschreven teksten te lezen krijgen? Dat is de geschiedenis die we leren, maar de dingen die mensen neerpennen zijn altijd gedragen door een mening en een reden om de tekst te schrijven. Is het niet denkbaar dat deze archeologen, die de bodem doorploeteren en het concrete verleden trachten te reconstrueren eigenlijk een geloofwaardiger beeld schetsen van het verleden. Misschien hebben we een veel realistischer beeld van de prehistorie dan van de geschreven bronnen die het verhaal van onze geschiedenis vertellen. Wat die geschiedenis is slechts ontstaan uit de menselijke manipulatie van een wit en onbeschreven blad.

En meestal verzin ik de vertelsels op mijn blog lekker zelf maar deze keer zal ik eens een echt gebeurd verhaal vertellen. Laatst zat ik op de trein te mijmeren over wat ik eigenlijk allemaal had verwacht van het leven en welke stappen ik nog zou moeten zetten om dat ook waarlijk te realiseren. Wegdromend richtte mijn aandacht zich op het gesprek van twee converserende medereizigers, twee ingenieursstudenten. Ze vertelden hoe ze die middag in hun leslokaal op de derde verdieping allerhande papieren vliegertjes vouwden en uit het raam wierpen om al proberend te ontdekken welk vernuftig ontwerp het verst zou vliegen. Het ene vloog al wat verder, dan het andere. En toen ze merkten dat het grasplein aardig vol lag met papieren vliegertjes nam één van hen moedeloos een ongevouwen blank blad en wierp het achteloos uit het raam, waarop het door de wind werd gegrepen en hoog de lucht in dwarrelde en draaide, verder en verder en verder, tot het enkel nog een klein stipje aan de einder leek, maar nog steeds verder vliegend. … Mooi, hé?

Dat is de filosofie van de komboloi verteld aan de hand van een blank, ongevouwen en onbeschreven blad.
AMOR POTESTAS EST SPARGE AMOREM AMA KOMBOLOI!